yılbaşı hindisi kakulesiz olur mu?

yılbaşı konuğumuz geçen yıl olduğu gibi bu yıl da babiş’ti. elimizden geldiği kadar ağırladık. ağırladık ama ‘memnun kaldı mı?’ orasını pek anlayamadık.

ayıptır söylemesi peynircimizden üç çeşit peynir aldık, ‘gravyer’i sevmezmiş’ yemedi. biz de sevmediğimizden ‘canım

gravyer’in sofrada yüzüne bakan olmadı, kaldı peynir tabağında.

babiş patlıcan satatası istemişti, yaptık. ‘tuz koymayı unutmuşsun’ dedi, bir çatal aldı bıraktı, marketten aldığı çerkez tavuğunu ise pek sevdi, yaladı yuttu.

arada da yine kendisinin marketten aldığı, ‘altı tanesi on liralık’ mercimek köftesini ağzına attı, çevirme zeytinimizi fazla kavruk buldu, salata yemeği yemeğin sonuna bıraktığını açıklayıp, ‘bu yıl yılbaşı sofran pek doyurucu değil’ dedi.

güzel bir şarap almış, ‘yılbaşı akşamı baba kız tadına bakarız’ demiştik, babiş istemedi kırmızıyı, bu yıl pembe şarap içmeyi sevdiğinden pembe aldı, ondan da bir fırt çekip, bundan böyle içmeyi bırakacağını açıkladı.

ve sıra geldi gecenin en önemli anına, hindi buduna…

efendim yılbaşından bir gün önce ‘bize yeter de artar’ diye bir but aldık çarşıdan, eve gelince de domates salçası, biber salçası, birkaç diş sarımsak, karabiber, kakule ve zeytinyağı ile marine ettik, alüminyum folyo ile sarıp sarmaladık, dolaba kaldırdık.

yılbaşı akşamı çıkardık yerinden, sargısını söküp bu kez sağına soluna tereyağı sürüp pişirme kağıdına sardık, yanına da pişirme torbasına doldurduğumuz patates kattık, 200 derecelik fırında bir saat pişirdik ikisini.

sofraya getirdiğimizde babiş önce görüntüsünü beğendi, sonra gözüne kestirdiği yerden iyi bir parçayı tabağına aldı, ilk çataldan sonra da ‘süperr. sen bu işin ustasısın, pamuk gibi olmuş. biftek bıçağına bile gerek yok’ dedi.

biraz sonra da en bildiğimiz edasıyla, ‘keşke kakulesini fazla koysaydın’ dedi de başka da laf etmedi.

sağlıkla…