babişler dikkat, lütfen.

babiş’e çok üzülüyoruz. çünkü çok çalışıyor. hep ders hep ders. dersten başını kaldıramıyor zavallı…

yoksa biz geziyoruz o da gezsin isteriz. bineriz baba-kız arabamıza, biz kullanırız o yanımızda keyf eder.

takar kulaklığını müziğini dinler, sıkıldı telefonu üstünden sosyal medyaya akar, yüzünü bizden yana dönerse eğer, baba-kız sohbetlerinden bal damlar, karnı acıktı dileyim yol üstü lezzet duraklarında soluklanırız.

ancak yok olmuyor, babiş dersten başını kaldıramıyor. dolayısıyla biz de bir başımıza kendimizi yollara vurup o kent senin bu kent benim dolaşıp duruyoruz, babiş’e de ancak gezip gördüklerimizi özellikle de yediklerimizi şahsi blogumuzdan okumak düşüyor.

geçen hafta yine böylesi bir yolculuk için güzeller güzeli kastamonu’ya doğru yola çıktık daha çıkar çıkmaz da yukarıdaki sahneyi görünce babiş düştü aklımıza.

biz babiş’i böyle bir yolculukta yanımızda oturtmayı düşlerken, arabanın sahibi babiş, babiş’ini uzatmış arka pencere kenarına yol alıyor.

ne diyelim herkesin babiş’i kendine kıymetli ama bu babiş hiç mi önünden geçtiği bu kazadan ders almaz hiç mi aklına kıymetlisi gelmez? ne diyelim?


sağlıkla…