kıymalı mercimek

'ne yiyelim?'
güzel bir soru.
çünkü demokratik. kendi içinde tutarlı. yani soruluyor ve yanıt isteniyor. mutabakat arayışı var.

iyi de kazın ayağı öyle değil ki!
diyelim sorduk soruyu, ‘babiş ne yiyelim?’
‘bilmem sen bilirsin. benim canım pek bir şey yemek istemiyor!’
aldın mı mutabakat arayışının sonucunu!

bu genellikle böyle. kararı sen vereceksin ama beğenip beğenmeme hakkımız saklı. yeri geldiğinde tavrımızı ortaya koyarız.

‘ben patlıcan yemem!’
‘ben bamya yemem!’
‘kabak yerim… neli?’
‘çoktandır yaprak sarmıyorsun. zaten sarsan da halanınki gibi olmuyor!’

iğne var ama acısı çuvaldızınki gibi…

bu kez bütün bunlar olmadı. ne soru soruldu ne yanıt arandı.

istek kendiliğinden geldi, ‘benim canım mercimek yemeği çekti. mercimek yemek istiyorum. mercimeği ben çok severim, bilmiyor musun?’

‘yaz günü mercimek? yeşil mercimek mi?’
‘evettt!”
‘peki!”


malzeme (iki kişilik)

- bir baş kuru soğan
- yeşil mercimek (iki avuç)
- salça
- kıyma
- ve tuz.

yapılışı

- çok zahmetsiz yemek!
- kıymayı kavuruyorsun
- kıyılmış soğanı ekliyorsun biraz da onlar birlikte kavruluyor
- mercimeği yıkayıp ekliyorsun ikisine
- ve sıcak suyla örtüyorsun üstlerini
- yalnız mercimek çok su kaldırıyor pişerken, arada sıcak su eklemeyi unutmuyorsun.

sağlıkla.