tereyağlı omlet!

düzen ve disiplini severiz; bu konuda neredeyse abartısız prusya askeri sayılırız! hiç bir gün uykuda kalmışlığımız yoktur dolayısıyla servis kaçırmamışızdır!

okul günleri kahvaltı yapılacaksa 06.05’te, yapılmayacaksa 06.10’da kalkılmıştır; ‘ev paydaşı’na kahvaltı için bütün olanakları sunulmuş (bir tek çorba geceden kaynatılmış) yok kahvaltı edilmeyecekse kapıya kadar eşlik edilmiştir.

yine böyle bir sabah rutinine geceden hazırlık yaparken, ‘en iyisi daima görüş almak, ortak katılım, diyalog’dur deyip kendi düsturumuzdan taviz vermeden sorduk, ‘kızım sabah kahvaltı edecek misin?’; yanıt, ‘şimdiden nerden biliyim, öff baba yaa!’ oldu. kendince haklı; bizce insanlar güne iyi bir kahvaltı ederek başlamalı!

neyse!

sabah kaçta kalkılacağı sorusunu, sorunun muhatabı havada asılı bırakarak istirahata çekildi, telaşı bize kaldı! sabaha karşı 04.25’te kalkıldı ki daha kargalar bile uyanmamış sadece sokak köpekleri görevlerinin başında, durmadan havlıyor!

‘uyanınca uyumak’ diye bir güzel huyumuz olmadığından, yapacak da başka bir şey bulamadığımızdan, şu sıralar okuduğumuz kitabın başına oturduk ki savaş sonrası almanya’da sinema ve tiyatro ağırlıklı!

alarmı, ‘ne olur ne olmaz’ deyip 06.07’ye kurmuştuk. sesiyle kendimize getirdi; getirir getirmez de ‘asli’ işimize döndük, şansımızı yoklayıp seslendik, ‘kızım kahvaltıya omlet yer misin kaşarlı?’

‘oluurr’ yanıtını alınca bir heyecan sardı ki bedenimizi sormayın. iki yumurta çırptık, kaşar rendeledik, tavaya iki bıçak ucu tereyağı koyduk ki tava ısınınca gezinsin!

çırptığımız yumurtayı döktük tereyağı ısınınca, kaşarı yaydık üçte ikisinin üstüne sonra başladık iki kenarı ortada toplamaya… sabah sabah ocağın başında olmak o kadar hoşumuza gitti ki omleti tavada hoplattık! hemi de iki kez…

omlet pişti; mutfak masasında yemesi gereken kişinin önüne konuldu; fikir soruldu ve ‘hayatımda yediğim en güzel ikinci omlet, eline sağlık’ yanıtı alındı. kıskançlık edip birincinin nerede yenildiği sorulmadı ama o dalgınlıkla, ‘içmek için bir şey ister misin?’ diye soruldu.

‘colaa!’

gayri ihtiyari dolaba yöneldik, bizim evde kola içilmediğinden ‘misafir’ için sakladığımız şişeyi açtık, bir bardağı kallavi doldurduk, içimizden de, ‘Allah Allah demek sabah sabah içi yanmış yavrucağızın ki’ diyoruz…

bardağı masaya koyar koymaz, ‘babaaa bu ne ya?’ dedi bir ses; ‘saçmalama sabah sabah kola mı içilir? dalga geçtim ben!’ diyor.

kola içmişliğimiz birkaçı geçmez, ilkinde memleketten yeni gelmiştik; bir bakkal dükkanında içerlerken canımız çekti denedik, bir kez de ‘monüde var’ diye bir hamburger dükkanında yudumladık; şimdi ise ‘israf olmasın’ diye sabah içeceğimiz oldu!

sağlıkla.