hamiş!

rahmetli babamız, ‘gök gürlemezse kul Allah Allah demezmiş!’ derdi. herhalde geçen bayram fazla gürledik ki evimiz doldu taştı. öyle ki babiş bile yatıya kaldı birkaç gün…

sabah kahvaltıyla başladı, hazırlığı saatler sürdü; öğlen mantarlı kavurma nohutlu pilav yapıldı, beğenildi; öğlenden sonra el öpmeye gelenlere vişne likörü tatlı sunuldu; akşam divandaydık tansiyon aleti koynumuzda! Allah’tan yükseği değilmiş doktorlara danışıldı ki düşüğü!

yaşlılık tabii! herkesin başına gelenden, gelecek olandan… ancak sadece yorgunluk olsa amenna, dinlenirsin geçer ama geldi mi hep beraber geliyor; sırt ağrıları, huysuzluk, çok bilmişlik, bir de unutkanlık! şimdilik bunlar var bizde; başkalarında olanlar bize uğramadı daha…

hepsinden ayrı ayrı çekip ayrı ayrı nasibimizi alıyoruz ama en çok da unutkanlıktan çekiyoruz! ‘nasıl olsa diğerleri unutulur’ deyip biz de unutuyoruz her şeyi ve rahatlıyoruz.

ancak ‘alay’ konusu olmaktan kurtulamıyoruz… söz gelimi birine kitap veriyoruz aylar geçip de aklımıza geldiğinde hatırlaması için babiş’e soruyoruz! tam da sorulacak yere soruyoruz soruyu ama unutkanlıktan!

onun onayladığı çorbayı unutup da benzerine yakınını pişirdiğimizde, babiş bize hatırlatıyor nasıl olması gerektiğini ama bin bir türlü ayrıntıyla tane tane ders vererek!

ama en çok babiş, defalarca hatırlattığımız ‘aman kızım havalar soğuk, üstün ince’ hatırlatmalarına bozuluyor! ‘unuttum kızım demeyecektim’ dediğimizde de, ‘tabii canımmm!’ diyor.

sağlıkla.


hamiş: bak şimdi de kaşarlı bonfilenin sonunu yazmayı unuttuk! aklımızda kalan bonfileyi incelttiğimiz mutfak tezgahında, içine bir dilim kaşar koyduğumuz, bir de diktiğimiz yorgan iğnesiyle. o kadar!