"aaa domateslere bak!"

domatesi çok severiz!

çocukluğumuzda meyve niyetine çok yemişliğimiz vardır; yetişkin olduk bu kez sebze niyetine her fırsatta ya bir yemeğe koyduk ya söğüş yaptık ya çok bulduk derin donduruculara kaldırdık kış kıyamette yedik!

dolayısıyla, sevgi bu kadar büyük olunca, insan aşılamak istiyor yanındakilere yöresindekilere ki, sevsinler domatesi yesinler domatesi!

bu sevgi aşılama işini gerçi denedik, mutfağı birkaç gün boyunca “gerçek” domateslerle doldurduk, her taraf domates koktu, “ay babaaa iğrenç!” fırçaları da yedik ama olsun, domates sevgisinden, bu sevgiyi aşılamaktan vazgeçmedik!

ve bu yıl taktik değiştirip bahçe/balkonumuzu domates fideleri ile doldurduk, çeri’dir, çanakkale’dir, sırık’tır ne bulduksa mısırçarşı’ndan aldık; eve getirdik, saksılara diktik; biraz boy verdiler, taa yalovalar’dan getirdiğimiz domates sırıklarına bağladık, güneşe karşı dizdik ki kızarsınlar, güzelleşsinler ki albenileri olsun, sevilsinler…

günler böyle geçti, günler geceleri kovaladı ve bir gün babiş bahçe/balkona çıktı “kendisinin” olan limon ağacının tek limonuna sevgi gösterilerinde bulunurken, birden “aaa domateslere bak! babaaa kocaman olmuş bunlar!” dedi.

sevgi tohumları yeşerdi sanki ama yine de belli olmaz hele domatesler bir kızarsın (ki kızarmış çerilere el sürülmedi) belki yemez ama bakarsın o çok övündüğü zeytinyağlı fasulyenin içine koyar!

sağlıkla…