şükürler olsun!

‘bir insan daha var, çok şükür, evde;
nefes var,
ayak sesi var;
çok şükür, çok şükür.’

orhan veli bu şiiri kimin için yazmış en azından biz bilmeyiz ama bildiğimiz bir şey var ki, evimizde şükredecek ayak sesleri bir de ses var, ‘hani sana risotto yapacaktım?’ der.

uzun zamandır tekrar edilen bu serzeniş, ‘hele dur bakalım!’ huysuzluğumuzdan; ‘nasıl yapacaksın? içine neler konuluyor?’ merakımızdan; ‘malzemeleri hazır edelim olur’ telaşımızdan uzunca bir süredir her pazar evin duvarlarında yankılanıp dururdu.

sonunda et suyunu, pirinci, tereyağını, kaşarı, kuru soğanı hazır edip, ‘hadi mutfak senin’ dedik babiş’e, biz de bir kenarda çalışıp risottonun yanına karides güveç yapmaya karar verdik!

baba kızın mutfakta yan yana çalışmaları pek keyifli oluyormuş canım! akıl edebilseydik ya da en azından babiş’in mutfakta bu kadar yetenekli olduğunu tahmin etseydik şimdiye çoktan pazarları bir köşede oturup yemeğin hazır olmasını bekliyor; hatta arada divanda şekerleme bile yapıyor olurduk. ancak gelin görün ki bize doğru gelen bu düşünce baba kılığına girince pek doğru gelmiyordu.

‘ya elini yakarsa?’, ‘mutfakta saçlarını toparlamıyor ki!’, ‘yemek bir taraftan yapılır bir taraftan da etraf toplanır ee o bunu daha bilmiyor ki!’

‘bilmez tabii fırsat versen bilirdi!’ dedik sonunda ve böylelikle babiş, mutfağa bir yemeği başından sonuna kadar yapmak için el koydu!

mutfağımızda bir ‘yabancı’ olunca önce bir köşede oturup seyrettik, arada bir şey sorulunca yanıt verip düşüncemizi belirttik, ‘olur olur o tencerede olur’ dedik; kızımız soğan doğrarken telaşlandık sonunda baktık ki her şey yolunda gidiyor, ayak altında fazla dolaşmadan bir tavaya tereyağı koyup önceden soyulmuş ve de hazır edilmiş domatesleri ve yeşil biberleri çevirdik; ardından küçük küçük doğradığımız mantarları ekledik; bir diş sarımsağı da en sonunda karideslere katıp iki küçük güveçte fırına sürdük. zamanı gelince de üstlerine rendelenmiş kaşar koyduk hem görüntü hem de lezzet versin diye.

hayatta risotto yapmışlığımız yok ama bir iki yemişliğimiz var sağda solda… ancak konuya merakımız da var ki göz ucuyla babiş’i seyrediyoruz. tavada önce tereyağını eritiyor sonra küp küp doğranmış soğanları ekleyip çeviriyor; zamanı geldiğine hükmedip yıkanmış ve de durulanmış pirinçleri ekliyor ve bu karışım durmadan karıştırılıyor.

risottonun en püf noktası, hiç durmadan malzemeleri çevirmekmiş, bir de ara ara suyunu çektikçe pirinçler, bardak bardak et suyu eklemek üstlerine. babiş bütün bunları harfiyen uyguladı ve en sonunda da rendelenmiş kaşar koydu risottosuna ve seslendi: babiş yemek tamam!

sofrayı hazırladık, masanın bir bu başına bir o başına iki servis açtık, öküz gözünü de gözümüzün önünde bardaklara doldurduk ve neredeyse aylar sonra babiş’le birlikte masaya oturduk!

şimdi kızımız diye söylemiyoruz Allahı var, bu konuda yetenekli, risotto nefis olmuş, iki tabak yenmeyi hak ediyor. bizim karides güveçse risottonun yanında pek bir sönük kaldı. yemeğin sonunda babiş, yorumunu hiç esirgemeden söyledi, ‘güveç az biraz sulu olabilirdi babiş!’

sağlıkla.