vişneli muffin!

tabii ki babiş geldi evine, serin ya ortalık! tabii ki yine istediği saatte uyandı istediği saatte kalktı, kalkar kalkmaz da babasını aradı, ki adam sabah beş’te kalkmış işe gitmiş, işini bitirmiş vapurda; telefon çaldı, “babiş nerdesin?”

öğlen olunca hafta sonları genelde denizin ortasında oluyoruz yine orda yakaladı; uykudan yeni kalkmış belli, karnı aç!

baba denizin ortasında ve de kızı açsa evde, en iyisi martılardan simit çalmaktır! iyi de, hırsız bir baba iyi bir örnek değil!

en iyi çare, çare üretmektir bu konuda da ana babaların üstüne yoktur!

öyle yaptık ne yemek istediğini sorduk. yine bize yapılacak en büyük kötülüğü yaptı yine bizi çaresiz bıraktı, “kafana göre takıl!” dedi!

huyumuz kurusun! biz kafamıza göre takılırsak o kadar çok fikir var ki üretecek; “öğlen saati patlıcan ezme de olur, midye dolma da; ha bak börek en iyisi, kıymalı olmaz ama bilgeoğulları’nın peynirli su böreğini sever; ya da en iyisi bu sefer sürpriz yapalım beyaz fırına uğrayalım!”

öyle yaptık ama seçenek çok fırında, fırın ya neyi pişirmişlerse sürmüşler tezgaha: kıymalı poğaça, sandviçler, kekler, pastalar, börekler türlü çeşit!

neyse!

sonunda karar kıldık ki ıspanaklı börekle patatesli, babiş’in ağız tadına uyar! aaa o da ne vişneli o şeyden var!

“şundan şundan bir de şundan istiyoruz!” dedik, tezgahtar biraz aksi onu da ramazan’a havale ettik, istediklerimizi paketlettik!

öğlen mahmuru bir kız kapının arkasında, öğlen yorgunu bir baba kapının dışında karşılaştılar, eve girildi! baba elindekileri verdi, haydi bir “günaydın” öpücüğü, kucaklaştılar!

sonrası inanılmaz!

“ay sen benim ne sevdiğimi biliyorsun! vişneli muffin! unutmamışsın! duygulandım şimdi! ağlayabilirim!”

çocuklar bir tuhaf? sanıyorlar ki babalar çocuklarının, “vişneli muffin” sevdiğini unutur! olsa olsa ismini akıllarında tutamaz!

sağlıkla...