"kral leo!"

Allah insana rahat yüzü göstermezmiş! göstermezmiş ki yan gelip yatmasın, yağ bağlamasın, erken yaşta sportmenliğini kaybetmesin.

işte şu günlerde bizim yaşadıklarımız da tam tamına öyle. Allah’ın gözü üzerimizde bir an için bile bizi unutmuş değil bunu yeni gelişmelerden anlıyoruz.

anlatalım…

bilen bilir, yıllar yıllar önce babiş küçük bir kız çocuğuydu, her türlü sorumluluğunu üzerimize aldık; yemedik yedirdik, salçalı tavuk suyuna çorba yaptık, fırına kağıtta tereyağlı levrek sürdük, gün geldi mantı açtık, salatalar yaptık, börekler çörekler aldık çarşıdan aç bırakmadık; her akşam evde oturduk, gezmedik gezdirdik, önceleri lunaparka sonraları alışveriş merkezlerine, yaz tatillerinde de kıyı kıyı neredeyse bütün kıyılara götürdük; yani lafın kısası büyüttük besledik, bu arada en güzel okullara da gönderdik; nitekim gün geldi büyüdü kocaman kız oldu, o okulları da bitirdi şimdi üniversite için gün sayıyor.

tam dedik ki, “ulan tamam oldu işte, babiş büyüdü. bundan sonrası hayırlı bir kısmete kaldı.”

vay demez olaydık. biz babiş’i beyaz atının terkisine atıp götürecek beyaz atlı prensi beklerken, babiş bir akşam kucağında iki aylık bir başka prensle çıka geldi. tam kıyameti koparıyorduk ki, “amaa babiş çok tatlı değil mi?” dedi ve bize yeni bebeğimizin yüzünü gösterdi! ardından da adını “Leo” koyup teslim etti.

ve sonunda tahmin edersiniz ki birkaç gün sonra olanlar oldu, babiş vermiş olduğu bütün sözleri unuttu, ne sabahları erken kalkıp “itimiz”i çişe götürdü ne akşamları parka dolaşmaya çıkardı, üstelik odasının kapısını her an kapalı tutup leo’nun onu rahatsız etmemesi gerektiğini bize sıkı sıkıya tembih etti ikimizi baş başa bıraktı!

şimdi babiş uyuyor, bizse balkonda bir yandan domateslerimizi, hıyarlarımızı sulayıp bir yandan da “kral leo"ya bakıyoruz.

sağlıkla…