ana babalar ne söyler?

babiş geçenlerde, 'geç kalmış bir babalar günü' yazısı yazdı, ki bize göre nefisti.

kızımızla gururlandık; güzel yazısına, bize ait ilginç ve yerinde tespitlerine şapka çıkardık; bir anda yılların yorgunluğu uçup gitti bedenimizden, ruhumuzdan.

ne güzel değil mi?

dileriz herkes böylesine ‘hayırlı’ evlatlar yetiştirir, onlardan böylesine güzel geri dönüşler alır böylesine güzel duygular yaşar.

ancak bütün bu yaşananlar, güzel ve duygulu sözler sizi yanıltmasın.

babiş her ne kadar duygusal anlamda gelişti, yazısı imlası güzelleşti, tespitleri cuk diye yerine oturuyorsa da bakmayın siz, babiş yine eski babiş; huylu huyundan vazgeçmezmiş.

yani babiş yine babasının bin bir zahmetle yetiştirdiği domateslere burun kıvırıyor;

yine tereyağ, yeşil biber ve domatesle harmanlanmış, üstüne üstlük içine serbest gezinmiş tavuk yumurtaları kırılarak pişirilmiş menemeni zinhar ağzına koymuyor;

yine kahvaltı masasına sokaktan börek ısmarlıyor; yine tek bir tabağın mutfaktan bahçe masasına taşınmasına yardımcı olmuyor; velhasıl yine ‘fazla laf’ dinlemek istemiyor, bunu da açık ve de seçik her seferinde belirtiyor.

laf dediğimiz de, ‘kızım sen ne işe yararsın? bir işin ucundan tutmuyorsun!’dan başka bir şey değil. yani abartmaya gerek yok bu lafı, bizim bildiğimiz her ana-baba söyler hatta iki laflarından biri budur.

ancak başta dedik ya, ‘babiş şu sıralar iyi laflar edip iyi şeyler yazıyor’ diye; durum böyle olunca, ‘kızım sen ne işe yararsın?’ sorusuna, ‘ben bu evin neşesiyim!’ yanıtını verebiliyor.

‘evin neşesi’ni kim kaçırmak ister ki?

sağlıkla…


hamiş; hani onlar sosyal medyada, 'anne sözleri', 'baba sözleri' diye bizim sözlerimizle geyik yapıyorlar ya, sen sabret biz de biriktiriyoruz, 'ne var?'ları.. yakında..